Medine-i Münevvere  Peygamber(sav) Efendimizin hicretinden önce ‘Yesrib’ diye anılıyordu. Kur’an-ı Kerim’de de bu isimle anılmıştır. Yesrib olumsuz bir anlam taşıyan bir sözcüktü. İyi olmayan mekan, fitne fesat anlamına geliyordu. Bu olumsuz anlamı taşıyan sözcüğün buraya isim olarak verilmesinin tarihi bir nedeni var mı? Bilmiyoruz. 

Resul-i Ekrem(sav), olumsuzluk ve uğursuzluk anlamı taşıyan isimleri değiştirmiştir. Hz. Ali(ra) oğlu Hasan’a ‘Harb’ ismini koyunca, Rasulullah’ın, hayır o ‘Hasan’dır diyerek ismini değiştirmesi meşhurdur. Efendimiz, olumsuz ve hoş olmayan manalar taşıyan isimleri değiştirme yönündeki sünnetini Yesrib konusunda da sürdürmüş ve ona hoş, güzel anlamını taşıyan ‘Tiba’ veya ‘Tayba’ demiştir. Ancak bu isimlerle beraber şehir, ‘Medine-i Münevvere’,  ‘Medinetü’n Nebî’, veya tek başına ‘Medine’ diye şöhret bulmuştur.

Bu şehir Hz. Peygamber(sav) efendimiz ile ashabının oraya hicretinden sonra her açıdan değişmiş ve çok önemli bir konum elde etmiştir. Efendimiz, Medine’nin bereketli bir yer olması için dua etmiş ve orayı harem ilan etmiştir. Medine’nin yerlisi olan Müslümanları ‘Ensar’ diye adlandırmış ve onlara da hayır duada bulunmuştur.

Hicretle beraber Medine döneminde gerçekleşen tarihi olaylar gerçekten dikkat çekicidir. Çünkü on yıl gibi kısa bir zamanda bu denli devrimsel değişikliklerin ve zaferlerin sadece insan çabası ile gerçekleşmiş olduğunu izah etmek çok zordur. 

Hicaz coğrafyasında gerçekleşen bu harikulade değişiklikler, İslam davasının haklı ve ilâhi olduğunun da belgesidir. Sıcak bir ikliminde, okuma yazmanın çok düşük olduğu, aşiret ve soy taassubu ile sarhoş olan bir toplumun içinden, dünyaya hak ve hakikat nurunu neşreden bir nesil çıkarmak ancak ilahi yardım ile olur. Hz. Peygamberin kısa zamanda meydana getirdiği bu inkılapları başka türlü izah etmenin imkanı yoktur.

Rasulullah(sav) Medine’ye vardığında beraberindeki muhacirler ile oradaki yerli Müslümanları, yani Muhacir ile Ensarı kardeş yaptı. Bu öyle lafta kalan hamasi bir kardeşlik değildi elbette. Müslümanlar her şeylerini birbiriyle paylaşmış ve miras ayetleri inene kadar birbirlerine mirasçı olmuşlardır. İnsanlık tarihinde bunun bir başka benzeri yoktur.

Efendimiz(sav),  hicretten sonra içeriden ve dışarıdan çok ağır baskılara maruz kaldı. Sayı ve maddi güç açısından az olmalarına rağmen Müslümanlar, karşılaştıkları bu baskı ve saldırılara Allah’ın yardımı ile karşı durdular. Medine’de ortaya çıkan nifak hareketi hiçbir fitneye ve iç çatışmaya mahal vermeden, sabırla ve hikmetle nihayete erdirildi.

Efendimizin(sav) zaferinin nihayetinde Medin’de, ensar ile beraber kalmayı tercih etmesi ise, vefakarlığın en muazzam bir örneğidir. Medinelilere, ‘hadi sağolun, sizin yardımlarınızla başarı elde ettik, siz sağ ben selamet..

Mekke’ye, akraba ve yakınlarımın arasına dönüyorum’ demedi. Doğup büyüdüğü ana yurdu Mekke’yi çok sevmesine rağmen, Medine’de kalmayı tercih etti. Kalan ömrünü orada geçirdi  ve orada vefat etti, orada defnedildi.

Medine-i Münevvere hakikaten Hz. Rasulullah (sav) efendimizle nurlandı ve bereketlendi. Aradan asırlar geçmesine rağmen  insan o bereket ve nurun parıltılarını hissedebiliyor. Gerçekten Medine’de Rasulullah’ın manevi etkisi devam ediyor. Orada ibadet ve dua ederken bir başka oluyorsunuz. Sanki pınarın kaynağından su içiyorsunuz. Burada bambaşka bir haz ve kokusunu alıyorsunuz ibadetlerin.