gitme!
yüreğim öksüz kalır
ben bu yükü taşıyası değilim
vedasız ayrılığın acısı elim?
bir hicran ateşi tutuşur serde
şimdi sen yokken bir de
hangi merhem dindirir melalimi?

gitme!
bedenim köksüz kalır
ben rüzgârın titrettiği bir yetim
fırtınaya hazır değil yüreğim
tutamaksız kalırım orta yerde
şimdi sen yokken bir de
hangi dağa yaslarım ben dalımı?

gitme!
göğüm direksiz kalır
ben kırkına varmamış bir sabiyim
bırakırsan yıkılacak gibiyim
ne olur düşürme beni bu derde
şimdi sen yokken bir de
hangi kandil aydınlatır yolumu?

..........
gitme!
gitme, dedim de duymadın beni
duymazdın ya zaten
çocukluğumdan beri
duyamazdın ya sen
hiçbir sesi
gözlerin kapalıyken..

ve gittin,
yüzün gözlerimde kaldı
gözlerin hep aklımda...
nefesini duyuyorum
sesin hâlâ kulaklarımda.
ne yana dönsem
yoksun ya
fikrimi esir aldı kuytular
günbegün
o hicranın içine düşüyorum
hasretinle yandıkça kalbim
titriyor, üşüyorum.
gündüzler nasıl da sensiz
bir bilsen anne!
ikinci hayatım oldu uykular
geceler boyu seni yaşıyorum.

gittiğin günden beri
tüm ihtişamıyla hatıraların
hep rüyalarımdasın.

rüyalar, rüyalar, rüyalar...
gün ışığı kadar parlak
yayla suyu kadar serin
ana yüreği gibi nezih ve berrak
isterdim hiç bitmesin rüyalar
ama hepsi bir anlık.
çarçabuk sabah oluyor anne
ve sabahlar,
gecelerden karanlık...

a.R.a. (Abdurrahman Akbaş)
25 Mayıs 2022 / Ankara