Günümüze kadar birçok toplum gelmiş, yaşamış ve gitmiştir. Toplumların da eceli vardır (Araf, 7/34). Doğarlar, yaşarlar ve ölürler. Her toplum dünyada bıraktığı izi, eseri ile anılır. Onların da günahları sevapları vardır. Tıpkı fertler gibi. Muhatap oldukları kitap ve peygambere tutundukları sürece, iyi iz bırakırlar. İyi iz bırakan iyi anılır. Sapkınlıklara savrulunca helak olur giderler. Bunlar da kötülükleri ile anılırlar.

Hz. Muhammed (sav) son elçidir. Artık kitap da peygamber de gelmeyecektir. Toplumları sapkınlıklardan önleyici unsurlar vardır. Bu manada Kitap ve Sünnet canlılığını korumaktadır. Kur'an dinin tamamını içerir (Nahl, 16/89). Sünnet hayatın bütününü sarıp sarmalar. Hayata dair karşılaşılan tüm krizler, bu iki değer üzerinden çözüme kavuşturulabilir. Ne var ki, samimiyet ve içtenlik şarttır.

Kur'an, Allah kelamıdır. Ona beşer eli değmemiştir. İlahi iradenin koruması altındadır. Batıl bulaşmamıştır. Kusursuzdur. Sünnet, bu kitabın ete kemiğe bürünüp hayata dönüşmesidir. Hayatı acımasız olmaktan kurtarmak bu değerler üzerinden yürümekle mümkündür. Kur'an, her devire haykıracak güçlü bir sözdür. Hz. Peygamber herkes için en iyi rehberdir.

İnsanlık bugün içine düştüğü bu stresi daha fazla taşıyamaz. Tüm insanlık Kur'an'ın ve Sünnet'in diriltici ruhuna muhtaçtır. Herkesten önce İslam Âlemi muhtaçtır. Öyleki tevhitten uzak düştüğümüz noktaları kitapla düzeltmeliyiz. Vahdetten kopmuş yanımızı sünnetle yeniden birleştirmeliyiz. Akidede birlik, toplumda dirlik nasıl tesis edilecek? Parçalanmışlığımızı paramparça kelimesi anlatmaya yetmiyor artık. Lime lime olmuşluğumuz acı verir durumda. Ümmetin kan revan hali daha fazla sürdürülemez.

Önü alınamaz boyutlara ulaşan tefrika belasından kurtulmanın bir yolu olmalı. Herkes elindeki ipi bir yere bağlamalı artık. Kendini hakikat olarak görme hastalığı terk edilmeli. ‘Kurtuluş bizim grubumuza dahil olmaktan geçer' anlayışı bırakılmalı. Herkesi kendi önderinin şemsiyesi altına toplama hevesi terk edilmeli. Merhamet, şefkat biraz da acıma pozlarıyla herkesi kurtarma telaşı görüntüsü, inandırıcı gelmiyor. Parçalanmışlığı daha bir hızlandırıyor. İnsanı alabildiğine çirkinleştiriyor.

Evet yeniden dönelim. Ne demiştik? Herkes elindeki ipi bir yere bağlasın. Elindeki ipi atsın demiyorum. İpi, hatta ipin rengini korusun. Ziyanı yok. Ama be kardeşim! Zaman o ipi sağa sola sallama zamanı değil. Ucunu bir yere sabitleme zamanıdır. Bugün öyle görünyorki o yer Vatandır. O yer Bayraktır. Kısır tartışmaların yeri yok. Bunlar birilerinin işine yarıyor. Onların yarım bıraktıklarını tamamlıyor. Belki cesaretlendiriyor. Geride kalmış tartışmalı konuları köpürtmenin sırası değil.

Birileri bizi öldürüyor. Topluca ölüyoruz. Görmüyor musun? Ölürken uğraştığımız meselelerimize bakar mısın? Emin ol ki melekler üstümüze gülüyordur. Acıyarak, halimize yanarak... Lunaparktaki çocuklardan bir farkımız var. Onlar oynarken eğleniyor biz oynarken ölüyoruz. Uğruna birbirimizi yediğimiz meseleler varya onlar böyle havalarda anlamını yitiriyor. Tıpkı tedavülden kalkan para gibi. Böyle bir para ile pazarda efelenmek komik düşmüyor mu? Oynanan oyunu görmek için oyun oynamayı bırakmak lazım. Ay bacayı savuşmadan görmek lazım. Allah korusun Vatan giderse Din gider. Bayrak gider. Ezan gider. Sen gidersin... Sahi gidecek yerin var mı?

Devletin direncini aşamayanlar, bugün milletin direncini kırma peşinde. Bunca cinayet bunu gösteriyor. Önce cinayet işliyorlar. İşlenen cinayet üzerinden topluma ayar çekip algı oluşturuyorlar. Öfke ve çatışma ortamı hedefliyorlar. Ama başaramayacaklar. Bu milletin asil duruşu karşısında yenik düşecekler. Bükemedikleri bileği öpecekler. İstilacılar ve işbirlikçi hainler, Türkiye'nin yürüyüşünü durduramayacaklar!

Meşakkatli günler yaşıyoruz. Canımız yanıyor evet ama böyle günlerin şöyle de bir yanı var: Dostu düşmanı ayıklıyor. Kime tutunacağını net görüyorsun. Düşman oklarının sürekli hedefi olan kişiyi daha bir dost belliyorsun.