Henüz unutamadığım kadar kısa bir zaman önceydi. Allah'ın kendilerine muhtelif nimetler bahşettiği insanlarla birlikte mükellef bir sofranın etrafında sıralanmıştık.  Maharetle hazırlanmış ve itina ile yuvarlak masanın her yerine serpiştirilmiş türlü türlü yiyecekler, göz alıcı renkleri ve iştah kabartan rayihalarıyla önümüzde duruyordu. Yemek öncesi atıştırmalıklar, salatalar, meyveler, çeşit çeşit içecekler... Çorbalar, ana yemekler, kebaplar, dolmalar, sarmalar, tatlılar vs. vs... Saymakla bitirecek değiliz ya... Eşit bir şekilde üleştirilse bile her bir midenin öğünlük istiap haddini fazlasıyla aşacak ölçekte nimetler...

Bir yandan sofranın yükünü hafifletirken bir yandan da Hz. Peygamber’in garip kalmış ümmetini, dünya Müslümanlarının hâl-i pürmelâlini konuşuyorduk. Gönül coğrafyamızda asırlardır süregelen zulümler, baskılar, sürgünler, açlıklar, yıkımlar... Nasıl olacaktı da bir son bulacaktı ümmet-i Muhammed'in bu hüznü? Kurtuluş nerede? Çıkış ne zaman? Yardım nereden gelecek? Birlik nasıl sağlanacaktı?" Sorular... sorular.. ve çözüm önerileri...

Nihayet sofranın hafiflediği oranda çevresindekiler ağırlaşınca bunca nimetin şükrünü eda etme vakti gelmişti. Tam o esnada aramızdan ağzı dualı birinin yüksek sesle "Âmin" demesiyle çatal-kaşık sesleri kesilmiş bütün eller semaya yönelmişti.

Duahan, önce bütün bu nimetleri veren Allah'a hamd etti. Sonra Hz. Muhammed'e salât ve selam göndererek "bize yediren, içiren ve bizi Müslümanlardan kılan Allah'a hamdolsun" anlamındaki yemek duasını okudu gür sesiyle. Ardından şükretti, şükretti, şükretti...

Sonra "Yarabbi," diyerek devam etti duaya: "Bize verdiğin gibi bu nimetlerin aynısını bunlardan mahrum olan fakir, yoksul ve yetimlere de ver. Onlara da ulaştır. Bizi doyurduğun gibi onları da doyur." Bu cümleyle birden irkildim. Zihnimde yankılanan sorularla ürperdim...

Ne demekti bu? Gerçekten bir dua mı? Yoksa -hâşâ- yoksulların halinden habersiz olan birine bir hatırlatma mı? Yahut sorumluluktan kaçış mı? Bunca nimetin şükrü böyle mi olmalıydı? 

Gerçekten bu işi Allah mı yapmalıydı? Hâşâ acaba haberi mi yoktu fakirlerin durumundan? Unutmuş muydu onların açlığını? Yoksa fakirler mi O'nun varlığından bîhaberdi de bu sebeple nimetlerinden mahrum kalmışlardı? Kimindi bu sorumluluk? Kimdeydi asıl sorumsuzluk? 

Bu sorularla cedelleşirken o an "(Onlar) kendilerine rızık olarak verdiklerimizden infak ederler" mealindeki onlarca ayet geldi gözümün önüne. Duadan mütevellit sorular yerini ağır bir mahcubiyete bırakmıştı. Anlaşılan duahan, bu sözüyle esasen bizim yapmamız gereken işi Allah'a havale ediyordu. Çünkü Allah'ın, bu görevi bizzat insana (bize) yüklediği, Kur'an ayetleriyle apaçık ortadaydı. Utandım, ezildim...

Anlaşılan, Allah değil bizdik asıl, yoksulların yoksun kaldığı kimseler.

O, bazısını varlıkla bazısını yoklukla sınar. Bunun bir imtihan olduğu ne kadar da aşikâr. Kim şükredecek, kim sabredecek? Kim hamd edecek, kim kahredecek? Kim imha edecek, kim infak edecek?

Evet, “duanız olmasa Rabbiniz size ne diye değer verecek” diye buyuruyor Allah. Dua kulluk değerimizdir. Dua görünmeyen silahımızdır. Ama dua sadece söylemek değil yapmaktır da. Yani sadece sözlü dua ederek görevimizi yapmış olmuyoruz bilelim. Sadece dilimizle şükretmek artıracak değil nimeti. Fiilî duaya muhtacız. Çünkü fiilî dualarımıza muhtaçlar var.

Bizde olanın yoksullarda, fakirlerde ve yetimlerde de olmasını gerçekten istiyorsak ellerimizi semaya değil onlara uzatmalıyız önce... Şükretmiş olmak için buna ihtiyacımız var. Şükretmemize ihtiyacı olanlar var.

"İnsana ancak çalıştığının karşılığı vardır." Gayret etmeden, sebeplere tevessül etmeden Allah'a tevekkül mü edilir? Maazallah, dua ettiğimizi sanarak, Allah'ın bize tevdi ettiği işleri tekrar Allah'a havale etmek ne büyük bir hata olur.

Bilelim ki, sadece sözlü dua ederek yoksulları doyuramayız. Mazlumların gözyaşını dindiremeyiz. Savaşları durduramayız. Vatanımızı koruyamayız. İslam birliğini, din kardeşliğini ve istikbalimizi temin edemeyiz. Bütün bunların gerçekleşmesi için muhtelif sebepler vardır. Çünkü Müsebbibü'l-esbab olan Allah, her şeyi bir sebeple var etmiştir/var eder. O sebepleri aramak, bulmak ve yapmak gerekir ki duamız dua, sa'yimiz meşkûr olsun.

Sebeplere sarılmadan hedeflere varılmaz. Fiilî duaya muhtacız. Gerçekten şükretmiş olmak için harekete geçmeye mecburuz. Her nimetin şükrü kendi cinsindendir. O halde her bir nimetin şükrünü sadece dilimize yüklemeyelim.

Bilelim ki,

Lisanın şükrüdür hayrı söylemek, taamın şükrü ikramla olur.

Aklın şükrü tefekkürdür, ilmin şükrü î’lamla olur.
Bedenin şükrüdür imsak, malın şükrü infakla olur.

Varlıkta şükretmek, yoklukta sabretmek elzemdir.

Varı infak etmek, yokken hamd etmek ise erdemdir.