Zulüm, adaletin zıddıdır. Adalet, yaratıklara hakkını vermek, zulüm ise onlara haklarını vermemektir. Bir yerde ya adalet vardır ya da zulüm. İkisi bir arada bulunmaz. Adaletin olduğu yerde zulüm olmaz, zulmün olduğu yerde de adaletten bahsedilemez. Allah adildir, adaleti emreder, adaletle muamele edenleri sever, zulmü ise kesin olarak haram kılmıştır, ve zalimleri de asla sevmez. Onun için kullarına, zulümden uzak durmalarını, adaletten ayrılmamalarını emretmiştir.

Zulmün kötü ve çirkin bir şey olduğu aşikârdır. Onun içindir ki zulüm her din ve şeriatta haram kılınmıştır. Fakat İslam dininin bu konudaki hükmü daha da ağırdır. Kuran-ı Kerimde zalimler lanetlenmiştir. Yüce Allah “İyi biliniz ki Allah’ın laneti zalimler üzerindedir” (Hûd Suresi, 11/18) buyurmuştur.

Zulüm yaratıklara karşı olduğu gibi yara-tana karşı da olur. Yaratana karşı en büyük zulüm O’nu inkâr etmek, O’na ortak koşmaktır. Kuran-ı Kerimde belirtildiğine göre Lokman (a.s.) oğluna öğütte bulunurken şöyle demiş-tir: “Yavrucuğum! Allah’a ortak koşma, doğrusu şirk büyük bir zulümdür.” (Lokman Suresi, 31/13) Bir başka ayette de şöyle buyrulur: “Kâfirler zalimlerin ta kendileridir.” Demek ki inançsızlıkla zulüm arasında bir bağ vardır. 

Yaratıklara karşı zulüm denilince akla ilk gelen şeyler ise; onlara karşı haksızlık etmek, eza ve cefa vermek, işkence etmek, onları baskı altında tutmak ve sindirmeye çalışmaktır. Bunların misallerini görebilmek için tarihin geçmiş ve uzak dönemlerine gitmeye gerek yok, yakın çevremizde; Filistin’de, Irakta, Suriye’de, Yemen’de olup bitenlere bir göz atmak yeterlidir. İnsan hakları havariliği yapan modern dünyanın gözleri önünde yapılan zulüm, işkence, baskı geçmişte Firavunların, şeddadların yapmış oldukları zulümlere tabir caizse rahmet okutuyor. Sanki şair aşağıdaki beytini bunlar için söylemiştir:

Şimdiki zalimlerin ahvalini seyreyleyen
Geçmişin rahmet okur Fir’avn’ına Şeddâd’ına.