Al-i İmran Suresinin 118. Ayetinde geçen “bitâne” içli dışlı görüşülen, kendisine her türlü sır emanet edilen candan samimi dost, arkadaş, sırdaş demektir. Aslında bitâne elbisenin iç tarafına, astarına denir ki burada insana yakın olan samimi dostu, sırdaşı eskilerin ifadesiyle mahrem-i esrarı kastedilmiştir. Söz konusu ayette şöyle buyruluyor:

يَاأَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَتَّخِذُوا بِطَانَةً مِنْ دُونِكُمْ لَا يَأْلُونَكُمْ خَبَالًا 
وَدُّوا مَاعَنِتُّمْ قَدْ بَدَتِ الْبَغْضَاءُ مِنْ أَفْوَاهِهِمْ وَمَا تُخْفِي صُدُورُهُمْ 
أَكْبَرُ قَدْ بَيَّنَّا لَكُمُ الْآيَاتِ إِنْ كُنْتُمْ تَعْقِلُونَ
Ey İnananlar! Sizden olmayanı samimi dost, sırdaş edinmeyin; 
a- Onlar size, zarar vermekten, aranıza fitne fesat sokmaktan geri kalmazlar, ellerinden gelen her türlü kötülüğü yapmaya çalışırlar.
b- Sizin zarar görmenizi, sıkıntıya düşmenizi, başınıza musi-bet ve felaketlerin gelmesini isterler. 
c- Onların size olan düşmanlıkları ve öfkeleri ağızlarından taşmaktadır. İçlerindeki kötülükler dışa yansımakta, ağızların-dan dökülmektedir. Her kap içindekini sızdırır.
d- Dışa yansımayıp da içlerinde/kalplerinde gizledikleri kin ve öfkeleri ise daha büyüktür. 
e- Her biri birer ibret ve hikmet olan ayetlerimizi size böylece açık ve net olarak bildirdik. 
f- Eğer aklınızı kullanırsanız bu gerçekleri anlar, onların tu-zağına düşmezsiniz. 
g- Yok, eğer Allah’ın vermiş olduğu akıl nimetini kullanmaz, dostunuzu düşmanınızı ayırt etmez ve nerede yer alacağınızı bilmezseniz haliniz perişan olur.

KUSURA BAKMA

Her insanın kusuru, hatası vardır. Kusursuz kul, hatasız insan olmaz. Nitekim Peygamber Efendimiz (s.a.v.):

كُلُّ بَنِي آدَمَ خَطَّاءٌ، وَخَيْرُ الْخَطَّائِينَ التَّوَّابُونَ

“Bütün insanlar hata eder, hata edenlerin en hayırlısı tövbe edenlerdir.” buyurarak buna dikkatimizi çekmiştir. 
Şair de bu hususu:
“Cihanda bî kusur insan bulunmaz
Velâkin her kusur teftiş olunmaz.” diyerek ne güzel ifade etmiştir.

İnsanın kusur ve hatadan uzak olması için melek olması gerekir. Oysa insan melek değil, beşerdir. Beşer şaşar, yanılır, hata eder.

اَعْظَمُ الْعُيُوبِ اَنْ تَتَوَهَّمَ اَنَّكَ خَالٍ مِنْ كُلِّ عَيْبٍ
Kusurların en büyüğü insanın kendisinin bütün kusurlardan hali olup, kusursuz olduğunu görmesi, hatasız olduğunu sanmasıdır.

Kendini kusursuz gören kimse, başkalarının kusurlarını, hatalarını araştırmaya çalışır. Öyle insanlar var ki şairin dediği gibi:
Görmüyor kendisinin pür hezeyan kellesini
Görüyor başkasının zerre kadar zellesini.