Âh masum çocukluğum ve toz pembe duygular!
Topraktan kaydırakta yüzükoyun kayışım!
Gecelerimin süsü parlak beyaz yıldızlar!
Evden kaçan uykumu sokakta arayışım!

Âh söğütten kır atım ve dörtnala gidişi!
Ben gittikçe o gelen arkadaşım Ay Dede!
Masmavi topacımın buzda semah edişi!
Ve sevinç abidesi, yüzümdeki ifade!

Âh bayramlık kazağım ve dikenli patika!
Yalınayak koştuğum rengârenk engin kırlar!
Bembeyaz örtüsüne vurulduğum şâhika!
Eteğinden süzülen soğuk ve berrak sular!

Şimdi neredesiniz renkler, kırlar ve yollar?
Kim ördü aramıza bu somurtkan duvarı?
Ne zaman tükendiniz be hey vefasız yıllar?
Ne ara kışa döndün, ömrümün ilkbaharı?

Miada giden yolda bir bir değişti her renk.
Ayak diremek ne kâr, zaman hayli ısrarlı..
Artık griye çalan ruhum manzaraya denk.
Ne beyaz kadar masum, ne siyahça esrarlı..

a.R.a (Abdurrahman Akbaş)
11 Haziran 2020 / Ankara