1. Zeytinburnu İmam Hatip Lisesi'nde öğrenci iken, bizim mahallemize yön veren, bilge ve karizmatik olduğuna ikna olduğum büyüklerin peşine takılmıştım. Ne söyleseler hakikat sayardım, ne yapsalar yaptıklarında hep hikmet arardım. Onları hatadan âri sayardım. Nutukları hem kalbime dokunur hem aklıma yön verirdi. İhlas ve samimiyet ehli olduklarına öylesine ikna olmuştum ki aksini düşünmeyi günah sayardım. Hatta hamaset nedir bilmezdim o vakitler. Bu yüzden şimdilerde kamu kurumlarında köşe tutan, atamalarda iş takibi yaptığı söylenen ama benim o zamanlar bilge yerine koyduğum bazı kişilerin videolarını belde belde gezdirip durdum. Güya yeryüzü aydınlanacak dünya adalet bulacaktı.

2. Seksenli, doksanlı yıllar ülkemiz açısından zor yıllardı ama benim açımdan daha da zor günlerdi. Mali açıdan, sosyal çevre açısından, hayatta bir yer edinebilme mücadelesi açısından son derce dezavantajlı bir durumdaydım. (Burada Zeytinburnu İmam Hatip Lisesinde meslekçilerden görmediğim şefkati gösteren, bana annelik yapan Türkçe öğretmenim Hülya Biçer Hanımefendiye Allah'tan gani gani rahmet diliyorum.) Doğal kısıtlanmışlık içinde olsam da inancım çok güçlü ve idealim çok yüksekti. Adaletin dünyaya hakim olması ideali, imkansızlıkları imkana dönüştürecek enerjiyi veriyordu. Ekmekten kısıp dergiye abone olur, yol parası bulamaz uzun uzun yürürdüm, mukabeleden verilen harçlıkları alır almaz Sultanahmet Kitap Fuarı'na gidip cilt cilt kitaplar alırdım. Ne heyecandı, şimdi o duyguyu tarif bile edemem. Koltuğumun altında kitap, yüreğimin derinliklerinde bitimsiz umut taşırdım.

3. "Dava" dediklerinde, kayıtsız şartsız inanmıştım. "İdeal" dediklerinde, sorgusuz sualsiz teslim olmuştum. Liseli yaşlarda çocuk yüreğimle büyük yükler, ağır sorumluluklar üstlenmiştim. İnandığımı ve düşündüğümü eyleme dönüştürüp hayat tarzımı hep bu ilkelere göre şekillendirmeye çalışmıştım.

4. Dün gibi hatırımda Aşkale'de göreve başladığımda ilk defa düzenli bir gelire sahip olmuştum. Maaşın önemli bir kısmı taksitle ödediğim borçlarıma gitse de Aşkale'deki gazete bayiine uğrayıp o gün satılmayan gazeteleri satın alıp ilçedeki dükkanlara dağıtır bununla cihat ettiğimi düşünür muazzam bir huzur yaşardım. Erzurum Dadaş Sineması'nda Kanal 7 televizyonunun hisselerini cihat duyarlılığı ile satışa çıkarıp, dinî argümanları da kullanarak beni ortak olmaya çağırdıklarında, İslam adına büyük bir iş yaptığımı düşünmüştüm. Nereden bilebilirdim ki o kanal üzerinden kimlerin ne şöhretler ne saltanatlar elde edeceğini...

5. Fakat tez geçen bu zamanlar, hayatın sadece ideallerden ibaret olmadığını acımasızca yüzüme yüzüme çarptı. Hakikatin soğuk gerçeklikleri ile yüzleştiğimde gördüm ve anladım ki bizim kahraman bildiklerimiz bir hayal kırıklığı imiş. Konjonktürel kahramanlarımız, mücahit rol modellerimiz dünya ve dünyalıklarla yakınlaşınca nasıl da sarsıldılar. Statü ve makamla tanışınca nasıl da dönüştüler. Servetle ve konforla oynaşınca nasıl da yönlerini kaybettiler. Meğer ben, küçük dünyamda onları lüzumsuzca büyütmüşüm.

6. İdeallerimi geleceğe taşıyacağına inandığım, uğruna gençliğimi verdiğim dernek, vakıf, tarikat, gazete, dergi, televizyon, parti, ideoloji gibi kurumlar benim dünyamda karşılığı olmayan avuntu merkezleridir. Bir delikten ikinci sefer ısırılmanın ne demek olduğunu öğrendiğim, şimdilerde ise birilerinin sırça köşküne dönüşmüş köhne yapılardır.

7. O günleri hatırladıkça bugün içim sızlıyor. Kendime olan kızgınlığımı artık bastıramıyorum. İçimde biriken yürek burkuntularını, manevi dünyamdaki çöküntüyü neyle ve nasıl giderebilirim ki? Aldatılmışlık duygusu bir yana, asıl hayal kırıklığı, istikametin korunamadığını görüyor olmamdır. Beni yaralayan asıl şey, yıllarca topladığım tertemiz umutlarımın örselenip heba edilmiş olduğunu artık kendimden de saklayamaz oluşumdur.

8. Ben bu evrede hâlâ aynı ilkelere tutunuyor aynı istikamete bakıyorum. İsterdim ki aynı ilkeleri paylaştığım insanlarla aynı istikamette, dostlarımla aynı hizada olalım. Ama bugün bunun mümkün olmadığı o kadar açık ki kendimi yalnız hissedeceğim kadar. Ben aynı pencereden bakıyorum ama kimsecikleri göremiyorum, aynı açıdan seyrediyorum ama artık kimse orada değil.

9. Şunu itiraf edeyim ki ben bugün geçmişe öykünmem, âna da mahkum olmam çünkü gelecek vadeden bir kitabın müntesibiyim. Karamsarlığı reddederim çünkü ufuk gösteren bir peygamberin ümmetindenim. Umutsuzluğun bütün türevlerini dışarıda bırakırım çünkü daima umut aktaran bir dinin mensubuyum. Biliyorum ki kahramanlar değişse de istikamet değişmez, adalet ve merhamet duygusu hiç bitmez ve tükenmez. Dürüstlük ve ihlas ekseninde geleceğe uzanan yollar hep var olacaktır. Allah yolu var ettiyse o yolu elbette yolcusuz bırakmayacaktır. Yol bellidir, öyleyse umudu kaybetmeden ufku yitirmeden azimle çalışmaya devam edilmelidir. Bilirim ki emanet, geleceğe genç nesiller üzerinden taşınabilecektir. Bu sebeple gelinen noktada bana kendimi iyi hissettiren üç mekan var. Bunlardan biri; Beşirağa Akademi, Türkiye'nin en itibarlı üniversitelerine yüzde birlik dilim içinde giren kızlarımızla yaptığımız iki yıllık Kelam dersleri benim için önemlidir. İkincisi; Haseki Abdurrahman Gürses Kıraat Dini İhtisas Merkezi'nde yetiştirilen genç din görevlileri ile yaptığımız Akaid/Kelam çalışması benim için çok değerlidir. Üçüncüsü; Mainz/Bemuf İlahiyat Meslek Okulunda Avrupa genelinden gelen genç imam adayları ile yapılan Kuran ve Kelam çalışmaları benim dünyamı zenginleştiren oldukça kıymetli faaliyetlerdir. Etkileşim halinde olduğum Beşirağa Akademi'deki kızlarımıza, Haseki'deki imam adayı gençlerimize, Bemuf'taki muhabbet sarmalı oluşturduğumuz Avrupa'nın geleceği olan gençlerimize selam olsun.