Gençliğini katı ideolojik çevrede geçirenlerle, erken yaşta ağır sorumluluk altına girenlerin ortak kaderi şudur: (Ki ben iki durumu da gördüm). Onlar, kendi dönemlerini yaşayamaz, yaşlarının gerektirdiği psikolojiye bürünemez ve hayatın bahar rüzgarlarını hakkıyla teneffüs edemezler. Yaşıtlarından kopuk bambaşka bir hayat yaşarlar.

Belki yüksek ideallerin ve ağır mesuliyet bilincinin insanı pişiren, olgunlaştıran ve güçlü kılan sonuçları vardır. Ama ya hayatın gerçekliği?... İşte o, ıskalanmıştır.

Hayat bir yanda akıp giderken öbür yanda nice ömürler kendi izbesine kapanıp sonu gelmez hayallerin ağırlığı altında bitkin düşmüştür. Oysa her yaş evresinin bir iklimi vardır. Uygun iklimini bulamayanlar hep yarım kalmışlık duygusuyla cebelleşecektir.

Yüksek idealler uğruna Kendi çağını yaşayamayanlar güçlü olabilirler ama hayatın gerçekliğine hiç temas edemeden öylece büyürler. Büyümek ve irileşip gümrahlaşmak tek başına iyi bir şey olsaydı kütükler fidanlardan daha makbul olurlardı. Çünkü kütükler daha büyük ve daha güçlüdür.

Ne var ki kütükler olanca gümrahlığına rağmen cansızdır, bağsızdır ve yersizdir. Fidanlar incedir, narindir ve zayıftır fakat fidan daha muteberdir. Çünkü canlıdır, ait olduğu, bağ kurduğu bir yeri vardır. Yani fidan yersiz değil yerlidir. Çiçek açar meyveye durur ve gölgesinde serinletir. Fidan umuttur, tıpkı insanın olması gerektiği gibi...

İnsan eğer eşleştirilecekse kütüğe değil fidana daha bir yakındır. Öyle anlaşılıyor ki çok güçlü olmak öykünülecek bir şey değildir. İnsan, kendi dışındakilerle iletişim kurmasını zayıf yanına borçludur. Kabalığın insaniyette yeri yoktur. Zayıf tarafıdır insanlığını oluşturan. Güçlü olmak, müstağni görünmek ne kadar gerçekçi ne kadar insanidir ki? İnsan, hangi heybetli pozu verirse versin özünde zayıftır.

Aslan görünümlü nice hırçın kişilerin içinde küçük bir kedi miyavlaması saklıdır. Kartal pençeleri ile toplum içinde süzülen nice yırtıcı kişilerin içinde mini minnacık serçe ötüşü saklıdır. İnsan, hangi sahnede hangi role bürünürse bürünsün hakikat değişmeyecektir. Bir el tarafından saçlarının okşanması, sökülüp atılamayacak bir ihtiyaç olarak hep hissedilecektir.

O sebeptendir ki iş bu hayatta "kendin" olabilmek gibisi yoktur. Aslan görüntüsüyle arzı endam eylemek hayli yorucudur. "Çünkü insan zayıf yaratılmıştır." (Nisa, 28)